วันพุธที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2551

- - N i g h t- - L i f e - -

......"ฉันจะเกษียณอายุ ตอนยี่สิบเจ็ด"......

นั่นคือคำพูด ที่หลุดออกมาจากปากของอารยา
ฉันไม่ได้พูดไป อย่างนั้น
ฉันเที่ยว บอกใครต่อใครด้วยประโยคนี้
ฉันตั้งใจ ไว้ว่า เมื่อไร ที่หลุดจากอายุ ยี่สิบเจ็ด
นั่นก็คือ อายุ ยี่สิบแปด ปีบริบูรณ์
คือการเกษียณอายุ ทางการเที่ยวแล้ว
อายุ ยี่สิบแปด ปี เข้าสู่ วัยผู้ใหญ่ อย่างสมบูรณ์
คงจะ เที่ยวตามใจ อย่างนี้ไม่ได้...
เป็นผู้ใหญ่..ทำอาชีพ...ที่เป็นทางการ

ดังนั้น
ฉันจะเหลือ เพียงแค่ 730 คืน
และ เหลือ เพียงแค่ 104 คืนของศุกร์หรรษา
เหลือวันหยุด เสาร์อาทิตย์ ช่วงปิดเทอม อีกแค่ 32 วัน
เพราะฉะนั้น ช่วงเวลาวัยรุ่น ที่ยังมีเหลืออยู่
ฉันคงต้อง รีบใช้ ชีวิต แบบวัยรุ่นตอนปลายแล้วล่ะ .....

วันอังคารที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2551

- -เครื่องจักรกล...กำลังทำงาน- -

ตื่นเช้า...ตอกบัตร..
ตื่นสาย...ตอกบัตร...(ไม่ได้กินข้าวเช้า..แถมโดนหักตังค์)
พักเที่ยง...กินข้าว (เหมือนเดิม...สั่งเผื่อด้วย)
บ่าย....กินข้าว ( ได้เวลากินข้าวซะที....ปั่นงานแทบแย่)
เย็น...ตอกบัตร ...กลับบ้าน
ค่ำ...ยังไม่ได้กลับ....ทำโอที
……………………………….
ชีวิตของมนุษย์ วัยทำงาน น่าเบื่อขนาดนั้นเชียว ฉันเองพยายามจะไม่เป็นแบบนั้นเด็ดขาด
ชีวิตของมนุษย์ วัยทำงาน มีเรื่องที่น่าศึกษา อีกเยอะแยะ
ชีวิตของมนุษย์ วัยทำงาน มีความสุขได้ ไม่จำเป็นต้องน่าเบื่อ ฉันมีความเชื่อแบบนั้น
ถ้า ชีวิต ของมนุษย์ มันขับเคลื่อน ด้วยกำลังใจ และพลัง
ชีวิต ของฉัน คงขับเคลื่อน ด้วยการทำให้ตัวเอง ตื่นเต้น อยู่เสมอ
………………………………
ฉัน ตื่นเต้น เวลาที่ได้พบเพื่อนใหม่
ฉัน ตื่นเต้น เวลาเปลี่ยนงานใหม่
ฉัน ตื่นเต้น เวลาได้ของเล่นชิ้นใหม่
ฉัน ตื่นเต้น เวลาเริ่มเรียนรู้อะไรซักอย่าง
ฉัน ตื่นเต้น เวลาต้องทำอะไรที่รอมานาน จนในที่สุดก็ถึงเวลานั้นซักที
ฉัน ตื่นเต้น เวลาที่คาดหวัง
ฉัน ตื่นเต้น เวลาได้ลองเมนูที่ไม่เคยกิน
ฉัน ตื่นเต้น เวลาเปิดเทอมใหม่
ฉัน ตื่นเต้น เวลาได้ไปสถานที่ ที่ไม่เคยไป
ฉัน ตื่นเต้น เวลาที่ได้ไปอยู่ในสถานที่ ที่ฉันเคยไป และมีเรื่องราวให้นึกถึง
ฉัน ตื่นเต้น ที่ต้องพูดประโยคอะไรซักอย่าง ทั้งๆที่ผ่านการซักซ้อมหรือท่องจำมาอย่างดี
ฉัน ตื่นเต้น เวลาที่อยู่บนเครื่องเล่นในสวนสนุก
ฉัน ตื่นเต้น เวลาที่เพื่อนแนะนำให้ฉันรู้จักกับเพื่อนของเพื่อน
ฉัน ตื่นเต้น เวลาที่รู้สึกว่า ฤดูฝนกำลังจะเปลี่ยนไปเข้าสู่ฤดูหนาว
ฉัน ตื่นเต้น ที่รู้ว่า พรุ่งนี้จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น
ฉัน ตื่นเต้น ...........................................
……………………………….
ความตื่นเต้น มันเกิดขึ้น แค่ชั่วครู่...... แต่ฉันชอบความรู้สึกนั้น การมีชีวิต มันช่างดีจริงๆ
มีเรื่องที่น่า ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา.....
ความตื่นเต้น เป็นอีกหนึ่งความรู้สึก ที่ฉันรู้สึกชอบเช่นกัน ^__^
*
*
“ถ้าหากเราจับมนุษย์คนหนึ่งมา..............แล้วรีดเอาความรักออกจนหมดตัว
ก็จะกลายเป็นเพียงแค่ เครื่องจักรกล ชิ้นหนึ่ง ที่กินอาหารวันละสามเวลา
แล้วอึออกมา เมื่อท้องเต็ม หรือเรียกง่ายๆว่า “เครื่องผลิตอึ” นั่นเอง”

วันพฤหัสบดีที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2551

- -เ ที่ ย ว ทั่ ว ไ ท ย - - ไ ป กั บ ร.ฟ.ท.--

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ เป็นเพราะเวบไซด์ "การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย" และภาพๆนี้

จุดประกายให้อารยา เกิดอยากนั่งรถไฟ ดูทิวทัศน์สองข้างทางสีเหลืองอร่ามของทุ่งทานตะวัน กับแสงแดดยามเช้า....
อารยาจึงต้องแปลงร่างเป็น "ทูตสันตไมตรี" สร้างกระแส การท่องเที่ยวให้เพื่อนๆ มาท่องเที่ยวไทย ด้วยกัน ^__^
**************************************
และในกลางดึกคืนหนึ่ง.... ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพื่อนๆกำลังปาร์ตี้กันอย่างเมามัน...ได้ที่
อารยา ใส่เสื้อกันหนาวตัวโต สะพายเป้ และกระเป๋าเต้นท์หลังใหญ่เข้าไปในร้าน....เพื่อนๆต่างมึนงง ว่ามันจะมาแนวไหน?
"ทูตสันตไมตรี" ก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า "เฮ้ย...แก..อยากนั่งรถไฟว่ะ... ไปกันป่าว???
ทุกคนนึ่งเงียบ...มึนงง...และคงนึกในใจว่า..."เพื่อนตรู บ้าไปแล้ว - -"
(อย่าว่าแต่เพื่อนเลยค่ะ โต๊ะอื่นเค้าก็มองด้วยสายตาแปลกๆ...ก็อยู่ดีๆ มียัยเพิ้งที่ไหนไม่รู้
สะพายเป้ แต่งตัวยังกะจะไปปีนเขา เข้ามาในร้านแบบนี้ 555555++)
แต่ว่า....ไม่น่าเชื่อ....ไสยศาสตร์มีจริง...ประสบความสำเร็จ....
มีเพื่อนสาวบ้าจี้...ลางานไปนั่งรถไฟด้วยกันถึงสองคนเชียวค่ะ 5555++
เช้าของวันจันทร์ที่ 13 เวลา หกโมงเช้า ทั้งสามสาวมาเจอกันที่ สถานีรถไฟ กินข้าวเช้ากัน
แต่"ทูตสันตไมตรี" ยังมิวายจะทำงาน โทรไปก่อกวนเพื่อนชายอีกคน เวลาหกโมงเช้า - -"
"แก..ไม่ได้เที่ยวกันนานแล้วนะ...นั่งรถไฟเหอะ...แกไม่ไปตอนนี้นะ..แล้วจะเสียใจนะเว้ย..พออยากไปเดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนไป"
ได้ผลอีกแล้วครับท่าน 555 มีเพื่อนชายมาปกป้อง แถมมันชวนรุ่นน้องมาอีกสองคน.. รวมเป็น สามหนุ่ม+ สามสาวที่จะร่วมนั่งรถไฟไปกับทริปนี้ ....^__^

ตอนจะซื้อตั๋ว ถึงขั้นกับมึนงง...ตอนนี้รถไฟไทย เค้าขึ้นฟรีเหรอเนี่ย...อารยาเพิ่งจะรู้ 555+


นั่งรถไฟ เห็นทัศนียภาพที่ต่างออกไป ถึงแม้อากาศจะร้อนไปซักหน่อย แต่บรรยากาศสองข้างทางก็ทำให้เพลินจนลืมความร้อนได้ ^__^ นั่งรถไฟ ถึงสถานีปลายทาง"แก่งคอย" ที่เราต้องไปเปลี่ยนขบวน เพื่อต่อไปยัง "เขื่อนป่าสักชลสิทธิ์"

เรานั่งรถไฟมากันเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านทุ่งทานตะวัน ดังที่ตั้งใจ ภาพที่วาดไว้ ในที่สุดก็จะได้เห็นเสียที ^____^ แต่...................................................................
ด้วยความเข้าใจ และความเชื่อของอารยาเอง ที่คิดว่า ฤดูดอกทานตะวันในเดือนพฤษจิกายน มันน่าที่จะบานตั้งแต่กลางเดือนตุลาคม - -"
และแล้ว ภาพการนั่งรถไฟ ผ่านทุ่งทานตะวันเหลืองอร่ามในฝัน...
กลายเป็น ต้นทานตะวันแห้งๆ และต้นกล้าทานตะวันสูงไม่ถึงสองเซ็นติเมตร 55555++

(สอบถามพนักงานรถไฟ จึงทราบว่า ช่วงเดือนตุลา ทั่วทั้งจังหวัดลพบุรี จะยังไม่มีดอกทานตะวันบาน เพราะเริ่มปลูก....งานเข้าแล้วซิทีนี้ อารยา...ชวนเพื่อนมาเสียเยอะแยะ - -")

ทำไงได้ละคะ...เดินหน้ามาแล้ว ก็ต้องก้าวต่อไป.......- -"
สอบถาม"นายตรวจตั๋ว" เลยได้ทราบข้อมูลมาว่า ถ้าเราไม่ลงที่สถานี "ป่าสัก" แล้วนั่งเลยไปอีกหน่อย ไปลงที่สถานี "ลำนารายณ์"
จะมี"น้ำตกวังก้านเหลือง"เป็นอีกหนึ่งสถานที่ ที่น่าแวะชม
.........เห็นไหมค่ะ ว่าสวรรค์ยังเข้าข้างอยู่....เดินหน้ากันต่อไป ^__^
เราทั้งหก กลับมายิ้ม... กันอีกรอบ เมื่อ รถไฟวิ่งผ่านสันเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์
....... เคยเห็นแต่ในทีวี ของจริงสวยมากค่ะ.........


ขบวนรถไฟ วิ่งไปเรื่อยๆ เขื่อนป่าสัก กว้างใหญ่มากจริงๆ...รถไฟวิ่งจนกระทั่งถึงสถานี "ลำนารายณ์" ก็มีเซอร์ไพร์อีกครั้ง
"น้ำตกวังก้านเหลือง" เป้าหมายที่เราตั้งใจจะมุ่งหน้าไปนั้น ไม่มีรถวิ่งผ่าน..............ซวย แล้วไง ตรู - -"
...............เอาไงดี.....อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ T_____T.................
ปรึกษากัน....ว่าจะเอายังไงต่อดี...แต่บอกแล้วไงว่า....เดินหน้ามาแล้ว...ไม่มีถอยกลับ...55555++
...นั่งคุยกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยว...กินไป คิดไป เอาไงต่อดีหว่า ????.......
แล้วก็เกิดไอเดียปิ๊งขึ้น......
ส่ง... เพื่อนสาวสวย.... ไปเจรจากับเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยว ที่เราไปฝากท้องตอนมื้อเที่ยง ........
จะขอเช่ารถลุงร้านก๋วยเตี๋ยว... ลุงจะยินยอมหรือไม่......
ได้ผลค่ะ.....ลุงสนน ราคา มาที่ 600 บาทขาดตัว...ห้ามต่อ....แต่เราก็ต่ออยู่ดี....จึงได้มาที่ ราคา 500 บาท...555++........นั่งรถกระบะ เข้าไปที่ น้ำตกวังก้านเหลือง อีกประมาณ สิบกิโลเมตรค่ะ

ถึงที่หมายน้ำตกวังก้านเหลือง....ร่มรื่นมากค่ะ...หนุ่มสาวทั้งหก กระดี๊กระด๊า...ปีนป่าย.. เดินป่า.. กันอย่างหนำใจ
น้ำตกที่นี่ ต้นไม้เยอะดีค่ะ คนก็มีมาเที่ยวบ้าง ยังมีความเป็นธรรมชาติเยอะ...

ดื่มด่ำกับธรรมชาติกันเต็มอิ่ม...ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า...ถึงเวลาเดินทางต้องกลับบ้านกันเสียที...การเดินทางแบบไม่มีการวางแผน
ทุลัก ทุเลบ้าง ...พลาดๆ หลุดๆ บ้าง....แต่พอถึงที่หมาย...มันก็คุ้มค่าเหมือนกันเนอะ

ปล...ปีใหม่ เจอกันที่หลวงพระบางนะ เพื่อนๆ ^___^

- - นิ่ ง - -

วันออกพรรษา..คุณนายที่บ้าน ชวนไปวิปัสสนา...ซึ่งไม่รู้ว่า คุณนาย..แอบไปสืบเสาะเจอตั้งแต่เมื่อไร - -"
" ธุดงค์สถาน...วัดสุริโยธิน" วัดแสนสงบตั้งอยู่ด้านหลังความวุ่นวายของ สนามกีฬา ซีเกมส์ นครราชสีมา
ต้องขับรถผ่านเข้าทางด้านหลังของประตูสองของสนามกีฬา.. ผ่านด้านข้างของมหาวิทยาลัย. และทางดินอีกประมาณ 500 เมตร
...การเข้าถึง ลำบากมาก....แต่น่าแปลกใจ.. เมื่อเข้าไปถึงด้านใน..รถยนต์จอดเต็มไปหมดทั่วลานวัด...
...สืบเสาะมา ทราบภายหลังว่า..รถยนต์เหล่านั้น.. ส่วนใหญ่แล้ว.. เป็นสมาชิกในแก๊งค์ของคุณนายทั้งสิ้น 5555++...
......นึกๆแล้วก็ขำ.....แก่ตัวไปฉันจะเป็นเหมือนคุณนายหรือเปล่านะ....ชวนเพื่อนๆเข้าวัด จำศีล..^__^
ฉันก็เลย.... อนุโมธนาบุญ....นุ่งขาว...ห่มขาว..ทำใจเป็นสีขาว...ตามใจคุณนายเสียหน่อย...^__^


ธุดงค์สถาน...เงียบ...สงบ..นิ่ง...นั่งฟังเสียงลมผ่านเข้าออกร่างกาย
..........นอนดึก....ทำวัตรเย็น.............
..........ตื่นเช้า.....ทำวัตรเช้า.............
.......................................
................นิ่ง.....................
......................................
.......................................
ปล. เอาบุญมาฝากทุกคนด้วยค่ะ ^__^

- - M y- - M o t i o n --

จังหวะชีวิตของคน คงมีเป็นจังหวะ เป็นช่วง เหมือนคำที่คุ้นหู "ช่วงชีวิต"
ช่วงชีวิตหนึ่งๆ... กับความทรงจำหนึ่งๆ... กับเพลงๆหนึ่ง... บรรยากาศหนึ่งๆ
เคยเป็นบ้างไหม????
บางทีสิ่งของบางสิ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกันอย่างสิ้นเชิง..
แต่ทำให้คิดถึงเรื่องบางเรื่องได้..
นั่นอาจเป็นเพียงส่วนหนึ่งของคำว่า "ช่วงชีวิต" ที่ฉันรู้สึก
เคยเป็นบ้างไหม???...
สถานที่บางที่....ทำให้คิดถึงเรื่องบางเรื่อง
เสียงเพลงที่ลอยมา.... ทำให้นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ
แก้วน้ำจากร้านอาหาร... แค่ใบเดียว...แต่ทำให้นึกถึง คนบางคน
ฝนตก... พัดเอากลิ่นใบหญ้ามา... ก็นึกถึงความสุขเก่าๆ ^__^
นี่ละมั้ง คือ.........."ช่วงชีวิต"

ปล.ชีวิตคน... เมื่อต่างสถานที่... บางทีสถานะก็ต้องเปลี่ยนไปด้วย...
เหมือนกับ"ภูเขา".. เมื่อตั้งอยู่บนพื้น.. คนก็เรียกว่า "ภูเขา"
แต่เมื่อใดที่ภูเขาไปตั้งอยู่ในน้ำ คนก็เรียกมันว่า "เกาะ" น่าแปลกไหม??? (171051)

วันอาทิตย์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2551

= สวัสดีช่วงปิดเทอม +++

ช่วงปิดเทอม มาถึงแล้ว
ฉันเอง ก็เลยถือโอกาสเอาช่วง ลาพักร้อนที่เหลือ มาพักผ่อนให้สมใจอยาก
ตั้งแต่เรียนมา ไม่ค่อยได้ พบปะเพื่อนฝูงเลย
ถึงแม้จะได้พบ ก็ได้พบแค่บางกลุ่ม และเป็นการเที่ยว สถานที่อโคจรเสียมากกว่า - -"
ช่วงปิดเทอมนี้ ฉันเลย ตั้งใจไว้ว่า จะใช้ชีวิต ปิดเทอม ไปบันเทิง กับสถานที่ธรรมชาติ
หาอากาศบริสุทธิ์เข้าตัว ให้มากๆ ละคะ ^__^
(แต่เอาเข้าจริง ก้อยังไปสถานที่อโคจรอยู่ มิหนำซ้ำ ยังลากยาวมายันเช้าวันใหม่ ฉลองการปิดเทอมวันแรก - -")
อยู่กะแม่ห้าวัน จะชาร์ต แบตเตอรี่ มาให้เต็มอิ่มเลยล่ะ ^__^


"ดอลล่า" กับ "ยูโร" คับป๋ม น่ารักสุดๆเลยเนอะ ^__^

วันพฤหัสบดีที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2551

- -รั ก ลู ก อ ะ ค า เ ด มี่- - แ ฟ น เ ต เ ซี ย - -

ช่วงเวลาปลายปี ของทุกปี ที่"รักลูก" จะมีกิจกรรมสันทนาการเยอะมาก ทั้งๆที่เป็นช่วงที่งานเยอะ - -"
(เดี๋ยว เดือนหน้า คงมีงานลอยกระทงอีก 555+)
แต่เมื่อ สัปดาห์ที่ผ่านมา...
ได้มีการให้แต่ละฝ่ายส่งการประกวด ในงาน "รักลูกอะคาเดมี่ แฟนเตเซีย"
(งานนี้ฉันเอง หวุดหวิด เกือบได้เป็นตัวแทนเข้าประกวด แต่โชคดี ไหวตัวทัน... โบ๊ยๆ มั่วๆไป ว่างานยุ่ง งานเยอะ 555++)
ภายในงาน มีการโหวต และจัดงาน คล้ายกับ รายการ อะคาเดมี่จิงๆ มี "คอมเม้นต์เตเตอร์" จิงๆ มีการ "โหวต"จิง
มี"ป้ายเชียร์" จิงๆ สนุกมากค่ะ เลยเก็บภาพมาฝากกัน ^__^
*
*
ป้ายประกาศงาน... ติดทั่วบริษัท... นั่งนับให้ถึงวันงาน (เอาซะเหมือนจิงเชียว 555)


กองเชียร์ผู้มาร่วมงาน ล้นหลามมมมมมมมมม


กองเชียร์ ฝ่าย kids and school ทุ่มสุดใจ ^__^


การแสดง"ดนตรีบรรเลงเพลงรัก" (แอบเชียร์ฝ่าย RET ทั้งๆที่ตัวเองอยู่ฝ่าย ROM 5555++)


ผู้ชนะใจ ฝูงชน การแสดง "ลาล่า ลูลู่" จากกลุ่ม แม่บ้าน รักลูก
(น่ารักมาก เคยเห็นแต่เค้าก้มหน้าก้มตา ถูพื้น พอเห็นเค้าแต่งตัวงี้ จำแทบไม่ได้เลย น่ารักมากคะ^__^)

วันอังคารที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2551

- - เ รื่ อ ง ขำ ๆ ข อ ง ง า น อ อ ก แ บ บ E p i s o d e 2- -

เดินชิวๆ ผ่านร้านขายยาอยู่ร้านนึง...เกิดความรู้สึกไม่เข้าใจความคิดของเจ้าของร้าน ????
เดินผ่านไป.... มีประตูบานนึง ที่เปิดมาขัดขวางการจราจร บนทางเท้า ที่เราเดินผ่าน ...
และมีข้อความติดไว้ว่า
" กรุณาดึง " ตัวใหญ่มากกกกกกกกกกกกก
และมีอีกข้อความ....ติดที่มือจับ สแตนเลสอันใหญ่ด้วยว่า
"ดึง" ขนาดของข้อความใหญ่พอกัน ...
ใหญ่มากพอที่จะปิดมือจับสแตนเลสที่เค้าได้ออกแบบมาแบบโมเดิร์น....ให้หมดความสวยได้ในพริบตา........


ซึ่งในฐานะและสายตา ของคนออกแบบ เห็นแล้ว รู้สึกหงุดหงิดมากกกกกกกก เพราะไม่เข้าใจความคิดของเจ้าของร้านเลย...- -"
ตอนแรกเห็น ก้อว่าหงุดหงิดแล้ว แต่พอเดินมาด้านหลัง ก็เจอกับอีกสองข้อความ คล้ายๆกัน แต่ต่างกันหน่อยว่า
"กรุณาผลัก" และ "ผลัก"
ขนาดใหญ่ ไม่แพ้ อีกฝากของบานประตู


คือ ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ... แค่รู้สึกไม่เข้าใจว่า ถ้าเค้าจะทำแบบนี้...ตอนแรกเลย จะซื้อประตูบานนี้มาทำไม???
พี่แก เล่นทำซะมันหมดสวยเลยอ่ะ ..... เห็นแล้วอยากจะเดินเข้าไปบอกพี่แกจิงๆเลยว่า...
"พี่คะ..ถ้าจะทำงี้ ซื้อบานประตูแบบธรรมดา มือจับเล็กๆธรรมดา..แล้วก็กรุณา ซื้อ เป็นบานสไลด์นะ..
จะได้ไม่เกะกะขวางทางเดินชาวบ้านเค้าด้วย...เชอะ"
*
*
แต่พอแอบคิดบ้าๆบอๆอยู่คนเดียว... ก้อแอบขำในใจไม่ได้ว่า.... ถ้าสมมุติบอกแล้วบังเอิญเค้าบ้าจี้ทำตามจิงๆ ก้อคงไม่วาย
ว่าร้านนี้คงมีกระดาษสีขาว ติดที่หน้าร้านว่า....
"กรุณาเลื่อน" และ "เลื่อน"
ตัวหญ่ายยยยยยยยยยยยยยย
ติดทั้งสองฝากฝั่งประตูเหมือนเดิม 5555555555++

- - เ รื่ อ ง ขำ ๆ ข อ ง ง า น อ อ ก แ บ บ E p i s o d e 1- -

ได้รู้ได้เห็นผลการเลือกตั้งไปแล้วนะ....เหมือนเดิม...
ซึ่ง ใจจิง ก้อไม่ได้รู้สึก รู้สาอะไร เท่าไรหรอก กับ ผลการเลือกตั้ง...
แต่ว่าในใจก็แอบเชียร์ "ด็อกเตอร์แดนแคนดู" อยู่ลึกๆ
เพราะประทับใจ ป้ายโฆษณา หยเสียง ที่ดูดี สุดในหมู่มวล..555++
http://www.drdancando.com/html/index.php
เข้าเวบไซด์ แล้วรู้สึกได้ว่า เป็นคนรุ่นใหม่ และมีไฟดี … แต่ก็.......นะ….
*
*
หลังจากผลการเลือกตั้งได้ผ่านพ้น ก็เลยไม่ผิดมั้งที่จะนำเสนอ ป้ายหาเสียง
ของผู้สมัครท่านอื่นๆบ้าง.....เพราะคงไม่ใช่การช่วยหาเสียงใดๆ 555++
บังเอิญได้ไปเจอ ป้ายหาเสียง ที่แบบว่า....หาดูยากมาก
ทั่ว กทม. ส่วนใหญ่ ก้อมีแค่ป้ายหาเสียงของ ท่านผู้สมัครไม่กี่ท่าน
แต่ก็มีบางท่าน ที่ เราแทบไม่เคยเห็นเลย ก็เลยเอามาฝาก ค่ะ
ของดี หาดูยาก.................^__^
ปล... ไม่ขอแสดงความคิดเห็น ในเรื่องของการออกแบบนะคะ กัวติดคุก - -"
รู้สึกแค่ว่า บางทีการออกแบบ ป้ายหาเสียง นี่มันมีผลต่อความรู้สึกของคน เหมือนกันเนอะ
.........................